همه ی زندگی من
مثل خوابه پر کابوس و یه رویا
همه ی ثانیه ها ؛ قرن
هم تنهایی یه دنیا
همه ی زندگی من رو پر شاپرکا بود
به امید کیو دیدن رو نخ بادبادکا بود
تویه تاریکی شب ها خواب فردا رو ندیدم
هر چی دیدم شد توهم
من مقصر ؟ نه !
خدا بود
من تمام زندگیمو ساده بودم
مث ابرا
مث بارون
مث کوچه
می نشستم تک و تنها
فک می کردم که تفاوت بین بچه ها یه خوابه
وقتی با هم نمی خندیم حال بابا ها خرابه ...
فکر می کردم کوچه داریم
کلی هم محلی داریم
شبا تنها نمی ترسیم
همو تنها نمی زاریم
من تمام زندگیمو ساده دادم به کسایی ...
که نفهمیدم چه جوری یاد گرفتن بی وفایی
کاشکی از خواب پا شم الان
ببینم باز پر شورم
بشنوم صدای پاتو
خسته ام بس که صبورم
همه ی زندگی من پر شک و پر تشویش
که یه شب اینو بفهمم
باختی بازیو اینم کیش ...
90/2/27