هیچ و باز هم هیچ

امشب 
بعد از حدود 1 سال...
دلم برای اینجا تنگ شد
واسه اینکه بنویسم
حتی یک خط
حتی یک کلمه
حتی یک "هیچ"

روزها مثل همیشه میگذرن و انگار هرچقدر آرومتر و خوبتر به نظر برسن،تو از همیشه آزرده تری
انگار هرچقدر منظمتر پیش بری،پریشون تری
نمیدونم
شاید هم اینا اراجیفهای کسیه که نمیخواد قبول کنه خیلی عادی داره میگذره
هرچی هم که بشه
هرکی هم که بیاد
هر جایی هم که بره
بازم عادی میگذره

تماما تسلیمم
تسلیم چیزایی که هر چند آزار دهنده ان
اما عین غبار روی لحظه هام میپاشن
توی هوا نمیبینیشون،حسشون نمیکنی
ولی کافیه از بالا نگاه کنی...
وای...
چقدر
زندگیم
خاک
گرفته
...


...

...

سلام دوباره

نمیدونم الان اومدم که بعد از اینهمه وقت چی بگم

تولد وبلاگم هم گذشت و...هیچ...

هیچ...

...

...

..

.

 

دیدار مجدد و نقشه های شکست خورده

خیلی وقته از این داستانهای مینیمال نذاشتم.بعد از کلی وقت...

اینم ۲تا مینیمال که دوسشون داشتم

 

دیدار مجدد

در مدرسه

دختر تقریبا محبوب پسر محسوب میشد

وقتی فارغ التحصیل شدند پسر گفت:خواهش میکنم با من در تماس باش

دختر گفت:حتما.تو هم همینطور

...

حالا در این دیدار آنها بعد از ۵سال برای اولین بار با هم حرف میزدند:

-از دیدنت خوشحالم

-آره منم همینطور

-خواهش میکنم با من در تماس باش

-آه تو هم همینطور

                                                                                دیوید هافمن

 

نقشه های شکست خورده

آن روز صبح یک دسته صورتحساب تازه رسیده بود.نامه ی شرکت بیمه از لغو شدن قراردادهایشان خبر میداد

زن آه کشید و با نگرانی از جا برخاست تا شوهرش را در جریان بگذارد.

آشپزخانه بوی گاز میداد

روی میزکار شوهرش نامه ای پیدا کرد:

"...پول بیمه ی عمر من برای زندگی تو و بچه ها کافی خواهد بود..."

 

                                                                                                                      مونیکا ویر

                                                           

...

مسلما سلام

خیلی وقته که کنکور تموم شده

فکر کنم اولین کاری که باید اینجا انجام بدم تبریک فراوان به دوست عزیزم رهاست

رها جان.تبرییییییییییییییییییییییییییییک:)

و اما

۲روز پیش تولدم بود

و بعد از چند سال

حقیقتا به لطف دوستای عزیزم روز فوقالعاده ای بود

 

و اما یک شعر کوچولو

که  حس عجیبش بدجور باهامه

...

ممنون از...

 

 

 

ستاره ای را

که از آسمانت به کفم افکندی

هنوز در کفم دارمش

هر روز میشمارمش

یکی ست!

 

تار مویی را

که بر شانه ام واگذاشته ای

هنوز بر شانه ام دارمش

هر روز میشمارمش

یکی ست!

 

لبخندی را

که به آینه ی قدی یک غروب سپرده ای

هنوز در همان آینه دارمش

هر روز میشمارمش

یکی ست!

 

خدایی را

که هر روز تورا به او سپرده ام

هنوز داری اش؟

هر روز بشمارش

یکی ست!

...

 

پاییز با کمی تاخیر

سلام

من کنکوریم و اینجا رو هم فقط وقتی آپ میکنم که حس کنم باید یه چیزایی رو بخونید

ایندفعه یه شعر از احمدرضا احمدی عزیز که مطمئنا هممون دوستش داریم

اسمش پاییزه اما همیشه ی همیشه.حسابی میچسبه

مخصوصا وقتی حال و هوات ابریه

امید که خوشتون بیاد

 

 

یک شعر از احمد رضا احمدی

(از مجموعه: ساعت ۱۰ صبح بود!)

 

 

تا همه ی ما در پاییز

در گل های داوودی غرق نشدیم

تند پارو بزن

درد می آید و می رود

اما

پاییز پشت پنجره

استوار ایستاده است

تند پارو بزن

تا عمر به پایان نرسیده است

به خانه برویم،سرد است

چراغ راهرو را روشن گذاشته ام

کسانی دیر آمدند چراغ را خاموش کردند

کاش دزد بودند

حالا که شب می شود

به یاد تو هستم

کاش خدا حافظی نمی کردی و می رفتی

من عمری خداحافظی تو را

به یاد داشتم

پاییز پشت پنجره

 استوار ایستاده است

مرا نظاره می کند

 که چرا من

هنوز جهان را ترک نکرده ام

من که قلب با قلب فرسوده

کم کم تو را فراموش می کنم.

 

 (ساعت ۱۰ صبح بود)

نشر چشمه

شما چطور؟

سلام

این روزها همه کنکوری میشوند

از مامان و بابا و پدر بزرگ و عمو و عمه بگیر تا رفقا و رفاقتها و...

نه منم خیلی درس میخونم!!! گفتم بیام بپرسم شما چطور؟

 

اومدم یه کم نتایج اون نظر سنجی رو بگم و برم بدرسم:)

والا با بررسی نظراتتون مشخص میشه که مهران خان مدیری هنوز که هنوزه(به حق)در صدر جدول محبوبیته

ناتور دشت همچنان یکه تازه عرصه ی همذات پنداریه(قبول ندارین؟که هممون وقتی خوندیمش به خودمون گفتیم چقدر هولدن شبیه منه؟)

و همچنین از اونجایی که کتاب انگار خیلی بیشتر طرفدار داره صدسال تنهایی و درخت زیبای من هم  جزو پرطرفدارا هستن

در عرصه ی فیلم.انگار همون ارباب حلقه ها و پدرخوانده(که انتظارش میرفت)رو بیشتر دوست دارین

سریال خارجی هم که انگار همتون(مثل خودم)از بیخ عربین:)

ولی دم همگی گرم

خدا وکیلی انتخابهاتون ایول داره

 

خوش و خرم باشین

بای تا های

کنکوری بدبخت!

سلام رفقا

احوالات

خوبین؟

خوشین؟

 

آقا من دیگه نه خیلی زیاد میومدم و هی چپ و راست آپ میکردم.حالا دیگه کمتر میام

آخه حالا شدم یه کنکوری بدبخت...

واسم دعا کنین

یادتون نرهههههههههههههههههههههههههههههااااااااااااااااااااااااااااااااا

اینم یه شعر که خیلی به این احوالات میاد

 

 

 

اهل دانشگاهم

رشته ام علافی است  

قبله ام استاد است

جانمازم نمره

خوب میفهمم سهم آینده ی من بیکاریست

من نمیدانم  که چرا میگویند    مرد تاجر خوب است  و مهندس بیکار

و چرا در وسط سفره ی ما جای نان مدرک نیست

چشمها را باید شست جور دیگر باید دید

باید از آدم دانا ترسید

باید از قیمت دانش نالید

و به آنها فهماند که من اینجا.فهم را فهمیدم

                            من به گور پدر علم و هنر خندیدم

 

 

خوشتون باشه رفقا

دعا یادتون نره

چی بگم؟

سلام رفقا

این چندوقته اصلا سر نزدم.ولی خب حق داشتم

کلی اتفاق افتاد که انتظارشو اصلا نداشتم...بگذریم

شهریور سالگرد تولد این وبلاگه که توی این ماه امسال ۳ ساله میشه

گرچه روزش ۱۷ شهریوره ولی خب...

امید از پست امروزم خوشتون بیاد

 

 

 

 

به نام سفر و من

که برای اولین بار چشم در چشم تو.خیره در نگاه خیست نشسته ام و به تلخی تجسم تصاویر لحظه های پس از تو مینگرم

اینک.شاعر."کدامین یار ما را میبرد تا انتهای باغ بارانی؟"

شاعر."شانه هایش را برای گریه کردن"دوست داشتم

و اینک.زمان.من که مدتها بود تسلیم دست قدرتت شده بودم.اینبار هم...؟

و حالا به نام نفس

به نام آخرین نفس

به نام آخرین خاطره ی تا ابد

به نام جاودانه ی رفتنی ام

به نام پایان.به نام او.

به نام او که هرگز نفهمید از آن وز به بعد دیگر هرگز عطر تنش برایم آشنا نبود

و امروز

که در کنج کبود اتاق آبی نشسته ام و قرار است تا همیشه به تنهایی ام خیره شوم.

به نام تو

به نام تو

که هرگز به خاطر نخواهی آورد روزگاری.زیر این سقف بلند.کسانی.آرزوهای دوری را به حقیقت رسانده بودند

آرزوهایی بس دور

                       دور

                         دور...

 

                                                                                                                              رها(خودم)

بعد از کلی وقت...داستان

سلام

 بعد از اتمام امتحانات "مرد افکن" نهایی.و دریافت نمرات و خوشنودی از پاس کردن تمام آنها و دلتنگ شدن برای دوستان دنیای مجازی دوباره بعد از یه مدت طولانی فیلمان یاد هندوستان "داستان" کرد و از آنجا که داستان کوتاه.در وبلاگ نه برای من و نه برای شما.کوتاه نیست و داستان بلند هم که خیلی طولانی میشود و رمان هم که...باز هم مینی مال گذاشتیم امید که لذت فراوان ببرید یا علی

 

 "چرا؟"   "تمام شده آنجلا.همین"   "اما من به تو نیاز دارم"

جورج گفته ی او را تصحیح کرد:"به من نیاز داشتی"      "بدون تو میمیرم" جورج دست اورا نوازش کرد:"عزیزم.تو زنده خواهی ماند.حتی با شناختی که از تو دارم باید بگویم... موفق خواهی بود."

مرد ایستاد.زن را بوسید و رفت آنجلا که آب بینی اش را بالا میکشید دید او از کنار پیشخدمت گذشت. چه پیشخدمت خوش قیافه ای!! تا به حال متوجه او نشده بود زن با کمرویی صدا زد:"ببخشید؟"

                                                                                                                    

                                                                                                                               مری بت هنسی

ایران وطن عزیز ما است

 سلام چطورین؟

خوب؟

خوش؟

نتایج اون نظرسنجی محفوظه و در آینده ای نزدیک(قول میدم بدون تقلب)منتشر میشه

فعلا یک شعر براتون گذاشتم از "احمد گلچین معانی"

به نظرم شعر جالبیه

ایشالا(نه نه نه.ایشالا نه.یکی از دوستان فرمودن نگو ایشالا)امیدوارم که ازش خوشتون بیاد

نظر سنجی همچنان پا بر جاست

میتونید نظراتون رو توی همون قسمت بذارید

فعلا

 

 

                                            از روی کتاب کودکی  خواند                  

ايران   وطن   عزيز   ما   است 

 

گفتاکه معلمش بگو ماست                

   ما  است  نگو  که  ناروا  است

 

 شاگردک   بينوا    ندانست            

     که ماست جدا وطن جدا است 

 

استاد  که  مرد  زيرکی بود             

    چون ديد که پرسشی به جا است

 

           گفتا که گر آبکی است اين ماست     

                          بشنو که بگويمت چرا است

 

ماک و رمقی که دارد اين ماست       

                 در سفره چرب اغنيا است

 

ترشيده و چرخ کرده اش نيز            

    قوت شب و روز هر گدا است

 

گر ماو توايم شلتر از ماست           

                 گر ماست شل است از خود ماست                 

یه نظر سنجی کوچولو

سلام

اول از همه سال نو مبارک

امیدوارم همه تون سال خوب و پر از موفقیت داشته باشین

میخواستم ایندفعه چندتا سوال ازتون بکنم.حالت نظر سنجی

یادتون نره جوابها رو کامل بنویسید

 

 

۱. ۵ فیلم تمام عمر(بهترین فیلمایی که دیدین)

۲. ۵ کتاب تمام عمر(بهترین کتابایی که خوندین)

۳. بهترین سریالهای ایرانی

۴. بهترین سریالهای خارجی

 

 

جواب یادتون نرههههههههههههههه

خوش باشین

تبعید در چنبر زنجیر

قول داده بودم زود به زود بیام اما نشد

شرمنده

ایشالا از امروز به بعد

باز هم یه شعر

امروز از نصرت رحمانی عزیز

نظر یادتون نره

 

 

 

 

ای عفیف

به چه می اندیشی؟

قفلها؟

دستهای آزاد

برترین هدیه به زنجیر و غل و دیوارند

بهترین هدیه ی زنجیر به دست آزاد

قفل میباشد قفل

 

ای عفیف

قفلها واسطه اند

قفلها فاسق شرعی در و زنجیرند

قفلها...

رااستی واسطه ها هم گاهی حق دارند

رمز آزادی در حلقه ی هر زنجیر است

قفل هم امیدی است

قفل یعنی که کلیدی هم هست

قفل یعنی که  کلید...

 

 

نصرت رحمانی

از مجموعه شعر:میعاد در لجن

تبعید در چنبر زنجیر

شعر

سلام

ایندفعه با یه شعر از اخوان ثالث(شاعر مورد علاقه م )اومدم

به نظرم خیلی خوب اومد!

نظر یادتون نره

 

 

 

مستیم مستیم مستیم

مستیم دانیم هستیم

ای همچو من بر زمین اوفتاده

برخیز شب دیرگاهست

دیگر نه دست و نه دیوار

دیگر نه دیوار نه دست

دیگر نه پای و نه رفتار

تنها تویی با من ای خوبتر تگیه گاهم

چشمم  چراغم  پناهم

من بی تو از خود نشانی نبینم

تنهاتر از هرچه تنها.همداستانی نبینم

با من بمان ای تو خوب ای یگانه

برخیز برخیز برخیز

با من بیا ای تو از خود گریزان

من بی تو گم میکنم راه خانه

با من سخن سرکن ای ساکت پر فسانه

آیینه ی بیکرانه

میترسم ای سایه میترسم ای دوست

میپرسم آخر بگو تا بدانم

          نفرین و خشم کدام سگ صرعی مست

          این ظلمت غرق خون و لجن را

         چونین پر از هول و تشویش کرده ست

ای کاش میشد بدانیم

ناگه غروب کدامین ستاره

ژرفای شب را چنین بیش کرده ست

هشدار ای سایه ره تیره شد

دیگر نه دست و نه دیوار

دیگر نه دیوار نه دوست

دیگر به من تکیه کن ای من ای دوست اما

هشدار کاین سو کمینگاه وحشت

وآنسو هیولای هول است

وز هیچ یک هیچ مهری نه بر ما

ای سایه

ناگه دلم ریخت افسرد افسرد

ای کاش میشد بدانیم

             ناگه کدامین ستاره فرومرد؟

۳۰ سال پیش یه نفر از در این خونه رفت و گفت:چراغ برمیدارین و دنبالم میگردین...شما نمیدونید کجا رفت؟

 

 

سلام از امروز قول میدم وب رو بیشتر آپ کنم . امیدوارم از آپ امروز خوشتون بیاد.نظر هم یادتون نره

 

نگاه میکنم    به تو که باز هم میروی    واقعا میروی     بی من؟

نگاه میکنم   به گذشته هایی که با تو تقسیم کردم     به فردایی که برایت روشن است   به عشقی نحس که همه چیز را به هم ریخت

نگاه میکنم   به نهایت آرامش چشمانت   به لبخندت که تلخ نیست

نگاه میکنم   به جشن بیکران نگاهت   به پیکر همیشه آرامت   به لبهای بی صدایت

نگاه میکنم به همه چیز و هیچ چیز جز تقدیر نمیبینم   زنده باد تقدیر و قدرت بی انتهایش  نگاه میکنم و لبخندی از سر تسلیم میزنم   

نگاهت میکنم   میتوان بی تو بود   میتوان نگاهت را با همه وجود حس نکرد   میتوان چشم پوشید از لذت در کنارت بودن   میتوان از تو گذشت   اما        خاطراتت را چه کنم؟تو بگو

نگاه میکنم    تو میروی   دیگر فرصتی برای تغییر این پایان نیست   تو رفتی با  لبخند آخر

نگاه میکنم.اینبار به خودم که همه ی خاطراتت را بر دوش داشتم و این خاطره ی آخر تلنگری بود به یک شیشه ی ترک برداشته

نگاه میکنم .به تکه تکه های تحقیر شده ی وجودم که بعد از شکستن زیر بار خاطراتت هر کدام گوشه ای افتاد

نگاه میکنم  به چه چیز؟نمیدانم   شاید به در  شاید به پنجره   نه انگار نگاه نمیکنم   به هیچ چیز نگاه نمیکنم

اینبار فکر میکنم    به چه چیز؟   به تو؟نه   به خودم؟نه    به خاطره ها؟نه نه نه

     آه تنها فکر میکنم کاش آن لبخند آخر را نمیزدی

                                                                             کاش لبخند آخر را نمیزدی...

                                                                                                

                                                                                                     رها(خودم)

این بار

سلام

امروز تولد وبلاگه و امروز این وبلاگ ۲ ساله میشه

امیدوارم از پست امروز خوشتون بیاد.نظر یادتون نره

 

 

 

و اینبار که بهت زده ام از پایانی که حدسش نمیزدم

و اینبار که باید بیدار شوم هرچند که باز هم خیلی دیر است

اینبار که بودن در این خانه ی سرمازده ی تاریک فرقی با "با تو بودن" ندارد

اینبار که همه چیز مثل تو مرد

و اینبار که چشمان خیره به بیکران من حتی جلوی پایش را هم ندید تا زمین نخورد

و اینبار که دستهای رو به آسمانم حتی زمین را چنگ نزد که سپر زمین خوردنم شود

اینبار پاهایم که برای پرواز آماده بود حتی روی زمین زانو نزد تا زانوانم بشکند به جای خودم!

و اینبار میخواهم بروم اما از کجا؟

 میخواهم بمیرم اما از کدام جسم؟

میخواهم بخندم اما برای فرار از کدام اشک؟

میخواهم فراموش کنم اما کدام خاطره را؟

و اینبار که برای رفتن قدمهایم آنقدر تند شد که کسی به خاطر نخواهد آورد رفتنم را

اینبار حتی آسمان از رفتنم ابری و زمین دلگیر نشد

انگار همیشه مزاحم بوده ام

                                     و اینبار که دیگر هیچکس اضافه نیست...

                                                                                                                                 رها(خودم)

آرزو

هنوز هم هستم    بازنده ی بازنده

وقتی که همه ی ذره های نفرین شده ام طعم شکست را چشیده اند

همه چیز را گم کردم اما به پیدا کردنت می ارزید

هنوز هم هستم    بازنده ی بازنده

وقتی گرمای بی اندازه ی دستانت برای من یخ زده آشنا نیست  با چه امیدی ایتاده ام هنوز؟نمیدانم

کاش تو را زودتر آرزو میکردم

کاش آرام تر دور میشدی شاید به گرد پایت میرسیدم

کاش میشد هنوز لبخندهای کوتاهت را از لحظه ها خرید حتی به قیمت "من"

کاش چشمانم را از خیالت باز میکردم و تو را هر طور بود  در واقعیت میگنجاندم

کاش جای این خیال لعنتی ات را با سیمان در ذهنم محکم نمیکردم

کاش میشد به کارگردان بگویم: اعتراض دارم.شخصیت اصلی هیچ نقشی ندارد

 

                                                                                                                رها(خودم)  

 

سترون

سیاهی از درون کاهدود پشت دریاها

برآمد با نگاهی حیله گر.با اشکی آویزان

به دنبالش سیاهیهای دیگر آمدند از راه

بگستردند بر صحرای عطشان قیرگون دامان  

سیاهی گفت:

"اینک من.بهین فرزند دریاها

شما را ای گروه تشنگان سیراب خواهم کرد

چه لذت بخش و مطبوع است مهتاب پس از باران

پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم کرد

بپوشد هر درختی میوه اش را در پناه من

ز خورشیدی که دایم می مکد خون و طراوت را

نبینم...وای...این شاخک چه بی جان است و پزمرده..."

سیاهی با چنین افسون مسلط گشت بر صحرا

 

زبر دستی که دایم می مکد خون و طراوت را

نهان در پشت این ابر دروغین بود و میخندید

مه از قعر محاقش پوزخندی زد بر این تزویر

نگه میکرد غار تیره با خمیازه ی جاوید

 

گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:

"دیگر این همان ابر است

                        کاندر پی هزاران روشنی دارد"

ولی پیر دروگر گفت با لبخندی افسرده:

                                                                                  "فضا را تیره میدارد.ولی هرگز نمیبارد"

 خروش رعد غوغا کرد با فریاد غول آسا

غریو از تشنگان برخاست:

                                 "باران است...هی!...باران"

پس از هرگز...خدارا شکر...چندان بد نشد آخر..."

ز شادی گرم شد خون در عروق سرد بیماران

 

به زیر ناودانها تشنگان با چهره های مات

فشرده بین کفها کاسه های بی قراری را.

"تحمل کن پدر...باید تحمل کرد..."

ـ"میدانم . تحمل میکنم این حسرت و چشم انتظاری را..."

 

ولی باران نیامد...

              ـ"پس چرا باران نمی آید؟"

-"نمیدانم.ولی این ابر بارانی ست.میدانم"

-"ببار ای ابر بارانی!ببار ای ابر بارانی!

شکایت میکنند از من لبان خشک عطشانم

-"شما را ای گروه تشنگان!سیراب خواهم کرد"

صدای رعد آمد باز با فریاد غول آسا

ولی باران نیامد...

-"پس چرا باران نمی آید؟"

سر آمد روزها با تشنگی بر مردم صحرا

 

گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:

                                                                -"آیا این

                                                                           همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد؟"

و آن پیر دورگر گفت با لبخند زهر آگین:

                                       -"فضا را تیره میدارد ولی هرگز نمیبارد"  

 

                                                                                        مهدی اخوان ثالث(م.امید)

موج سبز سیاه!

و ما باز هم توی خوشبختیها شیرجه زدیم

تبریک!

قول دادند اینبار این استخر آب دارد اما باز هم با سر خوردیم به کف استخر

تبریک!

باز هم خاکستر مرده هایشان را روی ما پاشیدند تن همه ی ما بوی مرگ گرفت

تبریک!

"یه شب ماه میاد " اینو خدا بیامرز فرهاد گفت اما خودش از جمله ی اول همین اهنگ غافل شد

"ماه میاد تو خواب "

تبریک!

در میان کوران و کیفر

در میان کوران

کوری شبی را به خوشی در خانه ی دوستش گذراند موقع خداحافظی ناگهان دلش خواست تنها برگردد.

از دوستش خواست تا چراغی به او بدهد دوستش پرسید:"برای چی ؟تو که با چراغ هم جلویت را نمیبینی!"

مرد کور گفت:"برای اینکه مردم ببینند من دارم می آیم و خودشان را از جلویم کنار بکشند."

مرد پا به خیابان گذاشت فانوس در دستش تکان میخورد. کسی به او تنه زد.مرد کور گفت:"حواست کجاست؟ مگر چراغم را نمیبینی؟"

عابر مودبانه گفت:"نه خیر متاسفم.من هم کورم جناب!"                        

                                                                                                                   اشتفان لاکنر(علی عبداللهی)

کیفر

سنگینترین کیفری که  خدایان یونانی توانستند برای" سیزیف "عاصی در نظر بگیرند بیهودگی بود:تکرار ابدی کاری اجباری در شرایطی که امکان هر نوع پیشرفتی از او سلب شده بود.سیزیف مدام باید تخته سنگش را از یک سربالایی تیز بالا میبرد.

همین که به نوک سر بالایی میرسید سنگ قل میخورد  پایین و می افتاد توی دره. او دوباره پایین می آمد و آن را هن و هن کنان بالا میبرد.

فقط خدایان یادشان رفته بود که سنگ به مرور زمان ساییده میشود .زاویه ها و تیزی های سنگ که دستهای سیزیف را خونین و مالین میکرد در صد سال اول مجازاتش صاف شد.

هل دادنش آسان و آسانتر شد.عاقبت دیگر به زحمت میشد اسم آن را  تخته سنگ گذاشت.

چیزی بیش از یک سنگریزه از آن باقی نمانده بود.

تازگی ها فکری به ذهن سیزیف رسیده :سنگریزه را در جیبش میگذارد و آن را همراه با کارت اعتباری و قرصهای مسکن و داروهای آرام کننده میبرد.

حالا هر روز صبح با آسانسور به طبقه بیست و هشتم ساختمان دفترش روی قله ی کیفرگاهش میرود و شبها دوباره پایین می آید.                                     

                                                                                                              اشتفان لاکنر(علی عبداللهی)

باز هم...

دوباره عید و هفت سین و  شلوغی خیابونها و و و ...

من تازه داشتم عادت میکردم به ۸۶ بگم پارسال

 هنوز فیلمهای اسکار پارسال رو ندیدم

درسای سال دوم رو  یاد نگرفتم  ۲ ماه دیگه تموم میشه

بابا پستهای سال ۸۷ من با این میشه ۵ تا

و کلی کار دیگه که شاید انجامش اجباری نبود و نیست اما این کارا رو نکنم پس الان آخر سال حرص چی رو بخورم؟

امسال (برای من)سال بدی نبود  

نمیخواستم زود تموم شه

نمیخواستم به این زودی امسال بشه پارسال

و همچنین...حوصله ندارم برای کسایی که عید پارسال دیدمشون نقش بازی کنم  و این مکالمه ی خسته کننده بازهم تکرار بشه:

اونا:خوش اومدین چه عجب!اینطرفا؟

من(ما):ما همیشه جویای احوال هستیم(از کجا؟)به خدا وقت نمیشه

-:(خنده)بفرمایید. بفرمایید بشینید

.

.

.

(کمی بعد)من(ما):ما دیگه رفع زحمت کنیم

اونا:وای نه مگه من میذارم بعد عمری اومدین حالا زود هم میخواین برین؟(آره چقدر هم واقعا ناراحتین)

-:نه دیگه بریم  که امروز به چند جای دیگه هم سر بزنیم(بله وگرنه دیالوگامون یادمون میره از خودمون میگیم و معلوم نیست دیگه چه گندی میزنیم)حالا وقت بسیاره!!!

(یه ذره ی دیگه تعارف)

من(ما):قربونتون ایشالا سال خوبی داشته باشید

اونا:به هم چنین خوشحال شدیم (و اینا...)

وبعد که میری بیرون میتونی تکیه ی یارو به در و نفس عمیقش رو حس کنی

من حوصله شو ندارم

ولی باز هم هرچی نباشه از ریاضی بهتره!

باز هم دعای همیشگی(اما شاید تاثیر گذار):امیدوارم  سال خوبی باشه برای همتون

                    

                                                                                                                                       رها(خودم)

 

 

 

خانه

به دلیل اینکه خیلی دیر اومدم یه داستان نسبتا بلند میذارم:
هرشب توی آن خانه میچرخم.گاهی به اتاقم میخزم و توی اتاق کنار تلفن مینشینم.توی تاریک روشنای آنجا به کلکسیون پروانه ها نگاه میکنم که به دیوار روبرو آویزان شده است.زنم توی اتاق کناری است.به اتاق من نمی آید.فقط توی اتاق خودش میماند.صدای صندلهایش را میشنوم که روی فرش ازاین طرف به آن طرف کشیده میشود.تلفن زنگ میزند.صدای گرفته ی زنم روی پیغامگیر میگوید:ما خانه نیستیم لطفا تماس نگیرید.
ولی من توی خانه هستم.باید این را طوری به زنم بگویم.طوری که همیشه گفته ام.ولی زنم فقط کارش این شده است که هرشب از این طرف به آن طرف برود و سیگار بکشد.گاهی از میان درگاه اتاقش نیم تنه اش را میبینم که نیمی از درگاه باز اتاق را پر میکند.بعد به اتاقش میروم.روی میز هاله ای از نور روشن است.سیگاری روی لبه ی زیر سیگاری گذاشته است.در آن فضای تاریک و روشن دود از زیرسیگاری موج موج بالا میرود.پنجره باز است.زنم دستهایش را روی شیشه پنجره کناری گذاشته است و به خیابان نگاه میکند.دوباره تلفن زنگ میزند.اعتنایی نمیکند.
به اتاقم برمیگردم.میخواهم گوشی را بردارم و درست عکس پیغام زنم بگویم:من خانه ام.من خانه ام. اما صدای کشیده ی زنم روی پیغامگیر در اتاق میپیچد که:ما خانه نیستیم لطفا تماس نگیرید.
همانجا کنار تلفن مینشینم.تنها میز اتاق زنم پیداست.زیرسیگاری هنوز همانجاست.سیگار روی زیرسیگاری نمانده است.صدای جیر جیر پنجره می آید.بلند میشوم.باید کاری کنم.به اتاق زنم میروم.صدای رفت و آمد ماشینهایی که از خیابان میگذرند به اتاق می آید.زنم تا کمر روی لبه ی پنجره خم شده است.دودی دور سرش میچرخد و محو میشود.بعد نقطه ی کوچک و سرخ آتشی را میبینم که به طرف خیابان سرازیر میشود.باید مثل همیشه روی تراس همین اتاق بروم در را ببندم و برای هر مرد و زنی که از خیابان میگذرند دستی تکان بدهم و به رویشان بخندم شاید آنها بدانند که من اینجایم.ولی زنم بامن حرف نمیزند.پنجره را میبندد.سروصدای خیابان قطع میشود.تلفن دوباره زنگ میزند.برمیگردم.به کنار تلفن میروم.چرا باید زنم مدام بگوید من خانه نیستم؟من که اینجایم.تا میرسم تلفن قطع میشود.
صدای تق و تق فندک می آید:یک دو سه چهار.شاید فندکم سنگش تمام شده است.همیشه فندک دیگری روی قفسه ی کتابها میگذاشتم.اما یکباره انگار ماشینی باری بار آجرش را خالی کند چیزی در اتاق زنم روی فرشها پخش میشود.شاید قفسه های کتاب باشد.به اتاق زنم میروم.زنم سیگاری روی لبش گذاشته است از این طرفاتاق کتابهایی را برمیدارد به آن طرف اتاق میبرد و توی کارتونی میریزد.نمیخواهد تا کمکش کنم.دوباره برمیگردد و تعداد دیگری برمیدارد.چشمهایش را کوچک کرده است.دود سیگار از چشمها و صورتش بالا میرود.ناگهان وسط اتاق می ایستد.زانوی راستش را بالا می آوردکه زیر کتابها نگه دارد ولی همه ی کتابها از دستش رها میشوند روی فرش میریزند و صدایی میدهند.خودش را به پشت میز میرساند.سرش را روی میز میگذارد.دود سیگاری که هنوز خاموش نشده است از توی زیر سیگاری بالا می آید و از کنار موهایش بالا میرود.شانه هایش میلرزند.باید جلو بروم جلو بروم.جلوتر بروم دستی روی سرش بکشم انگشتم را زیر چانه اش بگذارم و به چشمهایش خیره شوم  و بگویم که مرا ببخشد.بگویم که قول مبدهم به سر قرارهایمان بروم و به قولهایم عمل کنم.بگویم که دیگر با هر ماشین شخصی به خانه برنمیگردم و درست وقتی از سرکار برگردم خودم را به اولین ایستگاه اتوبوس میرسانم و سوار میشوم و میگویم که مرا به خانه برساند.بگویم که هیچ چیز را فراموش نمیکنم و مواظب خودم هستم.بعد اورا روی دستهایم بلند کنم و روی تخت بگذارم.آنوقت کنارش دراز بکشم و دستهایش را ببوسم و با هر بوسه ای بگویم که مرا ببخشد.بگویم که من به خانه برگشته ام عزیزم.اما زنم به من نگاه نمیکند.شانه هایش میلرزند.باید زنگ بزنم نمیدانم به چه کسی.ولی بایدزنگ بزنم به کسی که فکر کند من اینجا هستم.توی خانه ام هستم.به طرف تلفن میروم.میخواهم گوشی را بردارم که صدای هق هق اش را میشنوم.
برمیگردم.پشت میزش نیست.از میان درگاه پاهایش پیداست.پاهای سفید و کشیده اش را روی فرش دراز کرده است.حتما روی تخت نشسته است.جورابی سیاه از ساق سفیدش بالا میرود.دستمال سفید و مچاله شده ای توی اتاقم می افتد.طاقت نمی آورم.به اتاقش میروم.همه ی کتابها توی اتاق ریخته اند.از میان تل کتابهای روی فرش کتاب "مرگ در ونیز"رو به من کج افتاده است.به طرفش میروم.اما زنم وارد هال میشود.مانتویش را از روی چوب رختی برمیدارد.میپوشد.کیفش را روی دوشش می اندازد.روبروی آینه هال می ایستد.در آینه ای که مرا در آن نمیبیند خود را برانداز میکند.روبرمیگرداند. چشمهایش قرمز شده اند.جلوی آینه میروم.از کنارم میگذرد.تنش بوی عرق میدهد.به من نگاه نمیکند.تند به طرف در میروم روبرویش می ایستم طوری که مرا ببیند.ولی نگاهم نمیکند.انگشتش را به طرف کلید برق بالا میبرد.اتاق تاریک تاریک میشود و در با صدای بلندی بسته میشود. از بین مبلها میگذرم از کنار میز جلو مبلها رد میشوم.انگار گلدان روی میز می افتد زمین.پرده را کنار میزنم.در را باز میکنم.تند روی تراس میروم.دستم را روی حفاظ شیشه ای تراس میگذارم.سرد است.پنجره ای نیست.تصویر پروانه ها افتاده است روی شیشه ی حفاظ.رویشان دست میکشم.باید قبل از آنکه زنم از خیابان بگذرد صدایش بزنم و بگویم:من اینجا هستم.ولی زنم آنطرف خیابان در ماشینی را باز میکند سوار میشود و ماشین رو به انتهای خیابان میرود.باید کاری کنم.باید پیغام بگذارم که:من خانه هستم عزیزم اینجا هستم توی این اتاق تنگ و تاریک تاریک عزیزم

                                                                                                 فارس باقری

سوال

سلام حیفم اومد توی سالگرد تولد وبلاگ مطلب ننویسم یه داستان بسیارررررررررررررررررر مزخرف از خودم از قبل به خاطر حال بهم خوردگیتون معذرت میخوام اما این دیگه تنها چیزی بود که این چند وقته نوشتم

بهم گفت:چرا من حس میکنم تو میدونی کی اینکارو کرده؟   حالا چشمانم را بسته ام و به گذشته نگاه میکنم خودم و او را میبینم  که قبلا زیاد دیده ام مخصوصا اورا اما این همه علامت سوال بینمان را  قبلا ندیده بودم  به اولین علامت نگاهی می اندازم و یادم می آید:

روز اول بهم گفت:میدونی خیلی وقته دلم میخواد بدونم کی اینکارو کرده اما ذهنم به جایی نمیرسه تو میتونی کمکم کنی؟جوابی ندادم و این سوال باقی ماند به دومینش نگاه میکنم و یادم می آید

روز چهارم توی پارک بودیم که بهم گفت:با پرتو هم اینجا اومده بودم واییی که چقدر اون روز بهمون خوش گذشت امیدوارم اون راننده رو خودم با دستای خودم بکشم تو اگه بهترین دوستت رو یه دیوونه ازت میگرفت و دیگه هیچ خبری ازش نمیشد اینکارو نمیکردی؟سوالش بی پاسخ ماند

سومین علامت سوال آخ که متاسفانه باز هم یادم می آید روز هفتم بهم گفت:تو چرا وقتی من از پرتو حرف میزنم هیچی نمیگی؟چرا بحثو عوض میکنی؟چرا حرفی نمیزنی وقتی بارها بهت گفتم که آخرین نگاهو بهم انداخت و جلوی چشمام جون داد؟چرا هیچ حسی به این واقعه نداری؟سرم را پایین می آندازم اینبار نمیتوانم حرفی نزنم دروغ میگویم:نمیدانم  شاید فهمید که دروغ بود یعنی حتما فهمید این علامت هم باقی ماند

چهارمین علامت سوال بااشک یادم می آید روز نهم بود اینبار من شروع کردم و گفتم:ببین سارا دیگه نمیخوام حرفی از پرتو بزنی اون راننده ی بدبخت هم خودش الان حال و روز خوبی نداره احتمالا پدر و مادر پرتو هم انگار نه انگار که دخترشون مرده حتی پاشونو توی ایران نذاشتن پلیس هم دنبالشو نگرفت تو چرا خودتو اینقدر درگیر این قضیه کردی؟شاید قسمت این بوده شاید... حرفمو قطع کرد و گفت :خفه شو لطفا اگه پدر مادرش دنبالش رو نگرفتن من میگیرم و میدونم که اون یارو رو یه روز پیدا میکنم و تحویلش میدم  وقتی بهترین دوستمو ازم گرفتن اونم تازه ۲ ماه بعد از مرگش؟تو دیوونه ای توقع داری منم مثل تو سرد و سنگدل باشم و هیچش نگم؟ شاید هم حرف تو درسته من زیادی از پرتو حرف میزنم اما دست خودم نیست چیکار کنم؟مرگش رو کل زندگیم تاثیر گذاشته تو اونروز با بچه های دانشکده نیومدی سر صحنه تصادف نه؟ چیزی نگفتم گفت:چرا حرف نمیزنی اومدی یا نه؟ آروم گفتم:نه نفس عمیقی کشید دستهاشو از روی میز برداشت و دست به سینه نشست و گفت:کجا بودی مگه؟ مثل دفعه ی پیش دروغ گفتم:نمیدونم و علامت سوال باقی موند

و اما پنجمین علامت سوال     روز سیزدهم لعنتی از این رابطه ی نفرین شده بود من علاقه ی وحشتناکی به سارا داشتم اما اون فقط و فقط هرجا میرفتیم و از هر چی حرف میزدیم یاد پرتو میافتاد دیگه نمیدونستم باید چیکار کنم یه روز همینطور که باهم راه میرفتیم نمیدونم چی شد که حواس من احمق پرت شد و رفتیم توی اون کوچه ی باریک که محل تصادف پرتو بود سارا دست منو ول کرد و گفت نگاه کن اینجا بود جلوی در همین خونه همینجا بود که من سر پرتو رو تو دستام گرفته بودم و خونش دستامو خیس کرده بود ... سارا همینطور که اشک میریخت روی پله های اون خونه نشست  کنارش نشستم و سعی کردم آرومش کنم بعدش دیگه حرفی نزدیم و من سارا رو تا خونشون همراهی کردم جلوی در یه دفعه پرسید:امیر تو میدونی کی اینکارو کرده؟ دروغ گفتم و آتیش گرفتم گفتم:نه  

چشمامو باز کردم دیگه نمیشد ادامه داد وقتش بود که من همه چیز رو بگم صورتم از اشک خیس خیس بود سارا با تعجب نگاهم کرد دو ماه و نیم بعد از مرگ پرتو من لجن زبون باز کردم و گفتم:منو ببخش سارا اونی که تو دنبالش میگردی رو من میدونم کجاست اما هیچ وقت نخواستم یعنی نتونستم بهت بگم سارا منو ببخش من نمیدونستم تو اینقدر به پرتو وابسته ای منو ببخش که اینهمه وقت عین کر و لال ها نگاهت کردم و هیچی نگفتم من تنها شاهد ماجرا بودم سارا تنها شاهد من دیدم اون عوضی چه شکلی توی کوچه ویراژ داد و پرتو رو نقش زمین کرد منو ببخش که هیچی نگفتم اون راننده ی لعنتی من بودم سارا .من.

                                                                                                      رها(خودم)

سلام و معذرت و معذرت و معذرت و ...

سلام و شرمنده بابت اینهمه تاخیر در آپ کردن وبلاگ

ایندفعه یه چیز جدید اوردم که فکر میکنم خوشتون بیاد امیدوارم که ازش لذت ببرید و من رو به خاطر غیبت طولانیم ببخشید

گابریل گارسیا مارکز .نویسنده ای که فکر میکنم همه حداقل کسایی که اهل ادبیات هستن بشناسند.این نویسنده ی ۸۰ ساله ی کلمبیایی در سال ۱۹۸۲ به خاطر کتاب"صد سال تنهایی" برنده ی نوبل ادبی شد.

در سن ۷۳ سالگی هنگامی که پزشکان او را از پیشرفت روز افزون سرطانش با خبر ساختند به عنوان نقطه ی پایان شعرواره ای زیبا به دوستارانش تقدیم کرده که  فکر کنم خوشتون بیاد:

 

اگر خداوند لحظه ای فراموشش شود و مرا عروسکی پارچه ای فرض کند و اگر اینچنین باشد که برای مدتی کوتاه باز عمری ارزانیم دارد به یقین حرفی در مورد آنچه که بدانها می اندیشم نخواهم راند و بی شک اندیشه خواهو کرد پیرامون حرفهایی که میبایست بگویم.

ارزیابی خواهم کرد چیزها را نه برای آنچه می ارزند ولی خواهم سنجید آنهارا برای معنایی که میدهند.

کم میخوابم اما رویای فراوان دارم.میدانم برای هر دقیقه ای چشمانمان را میبندیم ۶۰ ثانیه روشنایی را از دست میدهیم.

گوش میدهم زمانی که دیگران صحبت میکنند و غرق لذت میشوم  از آن حرفها بدان سان که خوردن بستنی شکلاتی برایم لذت بخش است.

اگر خداوند باز عمری به من هدیه نماید ساده خواهم پوشید و در زیر نور آفتاب دراز خوهم کشید و نه تنها پیکر خود را در برابر تابش آفتاب پهن خواهم ساخت بلکه روحم را نیز مقابل اشعه های خورشید قرار خواهم داد.

خدای من اگر قلب داشتم کینه و نفرتهای خود را بر روی یخ مینوشتم و منتظر برآمدن خورشید میشدم .بر روی ستاره ها با رویای"ونگوگ" ترانه های "بندیتی" را نقاشی میکردم و آوازهای "سرات"ترنمهای شامگاهی و عاشقانه ی من با ماه میشد.

با اشکهایم گلهای سرخ را آبیاری میکردم تا احساس کنم درد خارهایشان را... و مجسم کنم بوسه ی گلبرگهایشان را.خدای من اگر تنها لحظه ای عمر میداشتم.

ااجازه نمیدادم روزی بگذرد بی آنکه به مردم نگویند"دوستتان دارم"که من آنان را دوست میدترم.

همه ی مردان و زنان را متقاعد میکنم به آنها علاقه دارم و من عاشقانه زندگی میکنم با عشق.

به تمام مردم ثابت میکنم چقدر اشتباه می اندیشییده اند که زمانی که پیر میشوند نمیتوانند عاشق شوند .آنان نمیدانند تنها زمانی پیر میشوند که دست از عاشق شدن بردارند.

به بچه ها بال پرواز میدهم اجازه میدهم تا پرواز را خود بیاموزند.به پیرها یاد میدهم مرگ از پیری نمی آید بلکه با فراموشی می آید.از شما مردم من خیلی چیزها یاد گرفته ام.

آموخته ام که همه ی مردم دوست دارند در اوج و قله ی کوه زندگی کنند بی آنکه متوجه باشند خوشبختی واقعی  جاییست که که سراشیبی به سمت بالای کوه را می پیماییم.

آموخته ام زمانی که یک نوزاد برای اولین بار انگشت پدرش را با مشت کوچکش میگیرد و میفشارد آن را برای همیشه گرفته است.

آموخته ام انسان تنها زمانی حق دارد کسی را پایینتر از خود ببیند که میخواهد به کسی کمک کند تا او بایستد.خیلی چیزها  از شما یاد گرفته ام ولی در خاتمه بسیاریشان غیرقابل استفاده استفاده بودند...زیرا زمانی که مرا درون آن جعبه بگذارند دیگر متاسفانه من مرده ام.

                      

                                                                                             گابریل خوزه گارسیا مارکز

                                                                                             ترجمه:محمد رضا راه ور

چطوره؟

چیه؟اومدی اینجا چیو ببینی هان؟

اینجا دریای امید سالهاست که خشکیده و ماهی نداره!

اینجا یه روز خوشبختی روشو از همه برگردوند و رفت

اینجا گنده ها حتی نفسهاشون رو هم از کوچیکا قرض میگیرن

آره بیا اگه دلت خواست درست حسابی بفهمی بد بختی یعنی چی؟

بیا تا ببینی عشق یعنی یه واژه ی مزخرف و بیمصرف

ببین اینجا خورشید هم حال نداره بتابه و همش هوا ابریه

بیا تا ببینی که ظالم و مظلوم در کنار هم زندگی به ظاهر آرومیو تجربه میکنن

روزا ساکته و شبا هم اگه صدایی بشنوی صدای گریه و درده

بیا یاد بگیر چه شکلی باید با پنبه سر ببری شاید یه روز به دردت بخوره

بیا ببین اینجا خدای ما چه تنهاست وگاهی وقتا از تنهایی حوصله ش سر میره و میخوابه یا به بقیه دنیا میرسه

بیا ببین سنتها و عقاید و حرمتهای قدیمی چه قدر راحت زیر پاها له میشه

بیا ببین مسجد خلوت ترین مکانه تو این ازدحام و شلوغی

بیا ببین بچه هایی که در انتظار پدرن تا شاید ایندفعه یه چیزی برای خوردن واسشون بیاره و پدری که برای صدمین بار دستهای خالیشو با صورتی سرخ شده از سرما پشت سرش قایم میکنه

و به فاصله ی کمی از همین خونواده...

چند تا بچه در حالی که یکیشون هدفون تو گوششه و اون یکی در حالی که  play station 2 ور میره دستپخت پرستارشونو میخورن و دوتایی سر میز تنهان

چون مامی رفته مهمونی دوره ای و بابا شام رو با دوستاش میخوره

بیخیال برو کلاتو بچسب باد نبره

 

 

 

به مناسبت سال نو

سال کهنه داره نفسهای آخرشو میکشه و اسفند هم داره جون میکنه تا شاید بتونه به این مردم حالی کنه بابا این اون بهاری نیست که انتظارشو دارین اما حیف که نه زمان می ایسته و نه مردم گوششون به این حرفا همه در به در دنبال بهارن...آره بهار...اما مسافر من و تو میدونیم اینا بهونست نیست؟

مسافر مگه ما از اون یکی بهار چی دیدیم که از این یکی انتظار معجزه داریم؟اصلا بذار یه لحظه بررسی کنیماصلا چرا فصلها تغییر میکنن؟ما که نیازی به فصل نداریم اگه دلمون خزون باشه بهار رو هم غمگین و خزان میبینیم اما اگه دلها بهاری باشه(که نیست)حتی زمستون هم بهار میبینیم...مگه نه؟

مسافر اینا چرا انقدر اینا خودشونو گم کردن؟سر این آدما به چی گرمه؟

خوش به حال تو که داری میری...برو و پشت سرت رو هم نگاه نکن چون پشیمون میشی

این آبادی خراب شده شهر منه ببین اینجا رو مسافر و بعد برو ببین چه غوغایی به پاست ببین کم مونده مردم سر همدیگه رو بخورن ببین...ااااه اصلا بیخیال سال داره نو میشه و میتونی سر سفره ای که قبلا ۷ شین بوده و حالا شده ۷ سین(حالا نه همه چی مثه قبله و فقط این یکی تغییر کرده!!!)دعا کنی البته اگه صدات به خدا برسه(به نظرت میرسه؟)دعا کنی که شاید یه تغییری ایجاد بشه که من یکی امید چندانی بهش ندارم

خدا که مثل همیشه سرش شلوغه و وقت واسه حرفای بی مزه ی تو نداره به هر حال خداست و کارهای مهم تر از این حرفا داره

دل تو هم که همون دل پوسیده و کپک زده ی همیشگیه...دیگه چی؟

آهان چشماتم که مثه همیشه بارونیه واسه یه مزخرفتر از خودت

به هر حال دعا کن شرایط عوض شه دعا کن خدا توی این تعطیلات یه کم خستگس در کنه اونوقت شاید یه حوصله ای هم برای تو بمونه

                                               شایدسال نو مبارک باشه...تنها شاید

                                                                                                  رها(خودم)

شعر عشقولی

بچه ها باز هم سلام اولا که سپندار مزگان مبارک(هر کی نمیدونه بدونه که جشن آریایی دوستی اسمش سپندار مزگانه که دقیقا میشه اوروز)به مناسبت این روز یه شعر عشقولی میذارم از جیگر خودم دکتر ........که اسمشو اون پایین ببینید بحالید:

ای مهربانتر از برگ در بوسه های باران    بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل    لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

باز آ که در هوایت خاموشی جنونم    فریاد ها بر انگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری زین سایه برگ گلریز    کاینگونه فرصت از دست دادند بیشماران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز    زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند    دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند    تا در زمانه باقیست آواز باد و باران

 

                                                                                  محمد رضا شفیعی کدکنی

خوب بچه ها اگه از این جور شعرا و اینا خوشتون میاد توی نظرات حتما اشاره کنید بیشتر بذارم کلا بگین از تریپهای ادبی کدومشو بیشتر دوست دارید همونو براتون بذارم بای فعلا

30 ثانیه

فقط ۳۰ ثانیه فرصت با تو بودن برایم باقیست

۱.نگاهت میکنم و نمیفهمی ۲.بیشتر خیره میشوم و متوجه میشوی ۳.حال چشم در چشم هستیم ۴.جلو تر می آیم۵. و با دستان سردم گرمای دستانت را حس میکنم۶.باز هم نگاهت میکنم ۷.باز هم نگاهم میکنی ۸.زیر سنگینی نگاه غمگینت تاب نمی آورم ۹.سرم را پایین می اندازم ۱۰.اما دلم برای چشمانت تنگ میشود ۱۱.باز هم نگاهت میکنم ۱۲.شبنم را در چشمانت میتوان نظاره کرد ۱۳.و شبنم را در چشمانم۱۴.حرفی نمیزنی ۱۵.زیبایی سکوتت را نمیشکنم ۱۶.بارانی از چشمانت جاریست ۱۷.و بارانی از چشمانم ۱۸.طاقت نمی آورم۱۹. و در آِغوشت میکشم ۲۰.به این فکر میکنم که چرا این لذت را زمانی که زمان برایمان زمان باقی گذاشته بود حس نکردم ۲۱.گرمای تنت را بند بند وجودم حس میکند ۲۲.اشکهایت شانه هایم را خیس کرد ۲۳.و اشکهایم شانه هایت را۲۴.نگاهم به ساعت است ۲۵.نباید به تنت عادت کنم ۲۶.از خود جدایت میکنم ۲۷.برای آخرین بار نگاهت میکنم۲۸.و به پوچی لحظه های بعد از تو میخندم ۲۹.گفتی خداحافظ ۳۰.گفتم خدا حافظ

                                                               وآنگاه همه چیز پایان گرفت

                                                                                           رها(خودم)

همین یک سال پیش بود و ایستگاه اتوبوس

به دلیل دیر آمدگی ۲ تا داستان میذارم حال کنید

همین ۱ سال پیش بود

وقتی داگ ایستاد و از بالا به جویی خیره شد نسیم ملایمی وزید.

داگ به آرامی گفت:سلام جویی.جویی حرفی نزد

سکوت فاصله ی میانشان را احاطه کرده بود.

داگ دوباره گفت:"جویی متاسفم نمیخواستم اینجوری بشه نمیخواستم راستی جویی کریسمس مبارک"

داگ شاخه گل سرخی روی قبر جویی گذاشت و کمی دور تر شد.

و پرسید:"میتوانی روزی مرا به خاطر اینکه مست پشت فرمان ماشین نشستم ببخشی؟"

                                                                                          گریس کاگومبا

ایستگاه اتوبوس

"یک بلیط برای جهنم لطفا"

"متاسفم همه قطارهایی که به جنوب میروند از قبل پر شده اند"

"امشب هیچ وسیله ی دیگری حرکت نمیکند؟"

"یک اتوبوس برای جهت مخالف داریم."

"جای خالی دارد؟"

"زیاد"

"مقصد آن خیلی دور است؟"

"نه زیاد نه اما بد نیست یک کتاب خوب همراه داشته باشید شنیدم آدم در این سفر خیلی احساس تنهایی میکند"

                                                                   اندرو یی هانت

قابل توجه دوستان من عاشق این داستانم

آه خاک منتظرم باش

برگرد به من ای آفتاب

به سرنوشت پر آشوبم

باران چوب کهن

برگردان به من رایحه ی مطبوع و شمشیرهایی را که از آسمان فرو می افتد

صلح منزوی مرغزار و صخره را

رطوبت کناره های رودخانه را

رایحه ی درخت شربین را

 

خاک هدیه های پاکت را برگردان به من

برجهای سکوتی که برخاست

از وقار ریشه هایشان

میخواهم برگردم به آنچه که نبوده ام

و یاد گیرم برگردم از چنین اعماق

که میان همه ی چیزهای طبیعی

نتوانستم زندگی کنم یا نکنم مهم نیست

یک سنگ بیشتر بودن سنگ تیره

                                سنگ پاکی که رودخانه میبرد.

 

                                                                          پابلو نرودا

 

میهمانی 1 میلیون دلاری

چارلی با آخرین دلاری که داشت جایزه بخت آزمایی ده میلیون دلاری را برنده شد.

پس از برنده شدن همراه دوستان خیابانیش یک مهمانی بزرگ بر پا کرد که ۲ هفته طول کشید و در طی آن چارلی از شدت افراط در خوشگذرانی و پایکوبی مرد.

میلیونها دلار ثروت او پس از مرگش به نفع دولت ضبط شد

اما نام او تا ابد به عنوان بزرگترین مهمانی دهنده در مین استریت زنده خواهد ماند.

.......راستی نام او چه بود؟

 

                                                                                 دیک اسکین