آلاچیق ۱

پیرمرد تا جلو پنجره آمد گردی صورتش حایل تابش ماه شد و دوباره تیره گی بر چهره ی جوان چیره شد . مدتی چشم به هم دوختند . جوان با خود اندیشید این دیوانه از من چه خواهد خواست . تا صبح با او چه کنم ؟ اما ان چشمان که در پهنه ی صورت پیرمرد چون گوهری می درخشیدند او را آرام کرد . پیرمرد مهربان بود . با بدنی محکم و جوان . دستهایش طعم کار را نچشیده بود اما قوی به نظر می رسید . رگهای انگشتانش بیرون زده بود و زیر موهای سفید دستش زندگی سبز رنگی جریان داشت . پیرمرد از کنار پنجره گذشت و در را  که نیمه باز بود گشود و وارد شد . جوان هنوز خیره بیرون را نگاه می کرد .

ـــ امسال زمستان بی امان تر می کوبد . گویی عده ی زیادی مانده اند و برف را برای غربال فرستاده اند . کاسبی خوبی خواهد داشت . زمین شکم سیری از عزا در خواهد آورد ( هر چند هیچ وقت بی غذا نمانده است ) انسان که روی زمین چندان مفید نیست شاید برای آن زیر ها سودی داشته باشد .

 پیرمرد هنگامی که با صدای رسا این کلمات را  ادا  می کرد به خود اجازه داد تا چند هیزم داخل بخاری بیندازد . کنار تخت نشست و شروع کرد کاغذ ها را تماشا کردن  ، یک یکشان را برداشت نگاهی انداخت و با تبسمی آنسوتر رهایشان کرد . بعد متکا را کمی جلو کشید و آرنج خود را بر آن تکیه داد . از روی تخت نگاهی به پتویی که کنج اتاق به شکلی افتاده بود که گویی کسی در زیر آن خوابیده انداخت  و پرسید او کیه ؟ چه آسوده خوابیده در حالی که تو نمی دانی چه باید بکنی ؟ چه دوست مهربان و خوبی داری ! پرزخند کشنده اش از هیچ نگاهی هراس نداشت . جوان یک دست بر لبه طاقچه گذاشته بود و دست دیگرش  را بیهوده به رانش می زد . سری چرخاند و نگاهی به پیرمد انداخت . با آنکه صدایش استواری لحن پیرمرد را نداشت اما می شد از آن بویی از سرکشی جوانی را احساس کرد . گفت : من تنها هستم آن زیر خبری نیست . در این سرما کدام دیوانه ای را دیدی که بدون جایی برای استراحت در این اطراف قدم بزند ؟

پیرمرد که دیگر تخت را از برای خود کرده بود و کاملا روی آن دراز کشیده بود خنده ای کرد و پاهایش را روی هم انداخت و گفت : دیوانگان در این برف و بوران هر کجا باشند دیوانه اند . رفتن و یا ماندن نشانه ی دیوانگی نیست بی هدف بودن دیوانگی است . بی نتیجه زیستن و خیره نگاه کردن . اینها بیشتر به دیوانگی می خورد تا راهی را برای رسیدن در هر هوای سرد و گرمی طی کردن .

جوانک بیچاره ناتوان تر از آن لحظات هوایی را راهی ریه ها نکرده بود . با خود اندیشید این پیرمرد توهمی قوی تر از من دارد ، گویی او پیر راه دیوانگی است . فانوس را برداشت . ضامنش را فشار داد و کمی شیشه اش را بالا         رفت ، سیگاری  که از بسته بیرون کشیده بود را با شعله فانوس روشن کرد . ضامن را رها کرد و با تق صدایی شیشه سر جایش برگشت و جوان هم مهی بر صورت خود ساخت و پیش آمد . فانوس را بر میخ بلندی که از دیوار مجاور بخاری بیرون زده بود آویزان کرد و نفسی دیگر ه گرمای سیگار آلود و زیر سر پیرمرد کنار در بخاری که از لای درزهایش نور سرخ رنگی به چشم می خورد ، نشست . کتری را برداشت نگاهی به درونش کرد و دید آب به قدر کافی دارد . در بخاری را باز کرد ، هیزمی درآن انداخت و کتری را روی بخاری جایی که خود برای قرار دادن کتری ساخته بود گذاشت و دوباره برخاست .

پیرمرد هنوز داشت به کاغذ ها نظر می انداخت . پایش را می خاراند و کاغذ ها را در جهت نور فانوس می گرفت . خطوط را تعقیب  می کرد و ابروان سفیدش را با هنر نمایی بالا و پایین می کشید . چند برگی را در دست نگاه داشته بود و شروع کرد به برخاستن برای لحظاتی کاملا به سن و سال خود شبیه شد ؛ به زحمت خود را جابجا  کرد و ناله ی تخت هم با مفاصل او همدرد شدند ، تا اینکه توانست بنشیند . یک دستش را تکیه به تخت داده بود و با بالا تنه ای راست ، کاغذها در دست دیگرش ، نگاه معنی داری به جوان انداخت  .

جوان کنار بخاری آخرین آزار را به ریه هایش داد و سیگار به انتها رسیده اش را داخل بخاری انداخت . قوری چینی را برداشت و به اندازه ای که بتوان چند ساعتی چای نوشید در آن ریخت و بعد قوری را پر از آبجوش کرد .

پیرمرد که نگاهش هنوزبه جوان بود تبسمی کرد و پرسید میتوان درباره ی نوشته هایت کمی صحبت کرد یا اینکه ترجیح می دهی از شب و تنهایی و خیالات ذهن صحبت کنیم .

جوان بی هدف از جای برخاست ، از کنار پیرمرد کاغذهایش را جمع کرد و داخل کیف انداخت و بی پاسخی کنار پنجره ایستاد .

پیرمرد گفت : آری گاهی بهتر است بگذاریم زمان ما را به گفتگو درباره ی تمایلاتمان نزدیک کند تا یکسر به سراغ آنها برویم . در این هوای سرد ای کاش می شد به غیر از ریه ها ، ذهن را هم پر و خالی کرد . این رفت و آمد همانطور که برای جسم ما باعث زندگ است برای روح هم مفید خواهد بود . هوای سرد لذت بخش تر از هواهای دیگر است . گرما باعث رخوت می شود . در هوای گرم هر چه کمتر نفس بکشی بیشتر میل به فعالیت داری بخاطر همین است که ساکنین مناطق گرم کمتر خود را دچار زحمت دویدن در گرما می کنند . همه چیز در هوای گرم بخار می شود حتی کلمات . کارها بی گفتگو انجام  می گیرد . اما سرما مهربان تر است ، همه را  کنار هم و نزدیک به در اغوش کشیدن یکدیگر جمع می کند . میل به صحبت را بالا می برد  ، ذهن دو چندان به خود فشار می آورد تا چیزی برای گفتن پیدا کند . بدن شوق بیشتری به فعالیت دارد و انسانها بیشتر ترقی می کنند . عجیب است زمانی که انسانی میل به تلاش و فعالیت دارد گرمای زمین او را وادار به نشستن و دست از کار کشیدن می کند و آن زمان که انسان تمایل به استراحت دارد زمین لو را وادار به دویدن و ابداع و اختراع می کند . زمین و نیاز انسان بزرگترین مخلوقات متضاد یکدیگرند . به هر کدام برسی دیگری ناراضی است . اما زمستان فصل خوبی است برای شاعری و نویسندگی  چرا که با حس مخملینشان مرگ را پشت در می بینند و میل به حرف زدنشان برای دوام در سلسله ی  انسانها بالا می گیرد و اسطوره ها می سازند و عجایب خلق می کنند  . گمان می کنم بزرگترین آثار هنری جهان یا در زمستان خلق شده باشند و یا نطفه شان در زمستان بسته شده باشد