سگ که از این همه هیجان صاحبش او هم هیجان زده شده بود دور او می دوید و پارس می کرد . جوان به امید دیدن پیرمرد می کوشید تا درب راباز کند . دست هایش کند حرکت می کردند و ویگر برای اینکه با ظرافت وارد جیب شوند و دسته کلید را پیدا کنند توانایی نداشتند . سرما از کفشهای خیس شده اش مانند گیاه پیچنده تا زانو هایش رسیده بود . در پاهایش طاقت ایستادن نبود ، می لرزید . صدای دندان هایش را می شد شنید که تکراری و یکنواخت به هم می خوردند و خبر سرما را در گوشها زمزمه می کردند .
درب ورودی باغ چند چفت داشت و یک قفل که با زنجیر به بالای سر آن چون تاجی بد شکل جلوه می کرد . همه ی آنها را سرما از آن خود کرده بود ، تا روی چفت پایین درب برف بالا آمده بود . چفت بالایی هم بر اثر سرما محکم به جداره ی درب چسبیده بود . چشمهایش به سختی می توانست بین کلید ها آنی را که گشاینده قفل بود پیدا کند . روی پنجه هایش ایستاده بود و بدنش در تماس با درب ، سرما را دو چندان حس می کرد زنجیر را دور میله های فلزی چرخاند تا قفل نزدیک دستش بیاید . بادی که می وزید برف های روی لبه ی بالایی درب را روی لب و پلکهایش ریخت . کلید را در دست نگه داشته بود و پاهای خسته اش طاقت کشیده ماندن را نداشتند . بدنش کامل به لرزه افتاده بود . به هر زحمتی بود قفل کهنه را که سالها بود دو لنگه ی درب را کنار یکدیگر نگاه می داشت ، تمایلی به باز شدن نداشت . میله قوسی که از لای حلقه ها گذشته بود و در جلد فولادی خود محکم شده بود ، آزاد نمی شد . با انگشتان یخ کرده به هر زحمتی بود می کوشید تا کلید را در قفل بچرخاند اما سرما قفل را محکم و انگشتان او را ضعیف کرده بود .
سگش که با فریاد های او کمی آرام تر شده بود ، بخاطر ضربه ای که زانو های لرزان جوان به درب زد ناگهان پرید و با خُر خُر و پارس های بلند خود با شدت دست هایش را به درب کوبید . این تکان ناگهانی باعث شد قفل باز شود و از لای انگشتان جوان بیفتد . قفل خط مستقیم را برای رسیدن به زمین طی کرد و با قسمت انتهایی اش به زانوی جوان خورد . درد زانو همه ی حواس جوان را به خود معطوف کرده بود . او بهانه ای برای نشستن پیدا کرد . برای لحظاتی فراموش کرد که برای چه می کوشیده درب را باز کند . لنگ می زد و با دست زانوی خود را نوازش می کرد و زیر لب چیز هایی می گفت . کنار درب روی پله های سیمانی که به هیچ جا وصل نبودند و زیر طاق انباری کاملا سفید پوش نشده بودند و بالاترین آنها هنوز خشک بود اما سرما در تمام اجزای پله رسوخ کرده بود و حالا داشت در جوان ریشه می دواند . فانوسش چند بار با آب و تاب پر نور و کم نور شد و بعد از لحظاتی خاموش شد .
زاغی چند کرت آنطرف تر صدای آزار دهنده ای را در هوا می پراکند . صدایی که با آن باعث می شد هم نوع هایش پیش او بیایند . خبر او پیدا شدن مرداری در آن نزدیکی بود که او یافته بود و دلیل او در استفاده از ناله های گوشخراش می توانست حضور حیوان دیگر باشد که سعی می کرد از آن غای بی صاحب بهره ای ببرد . اما نمی توانست با آن صدای آزار دهنده زیاد آنجا بماند و گرسنگی را به شنیدن آن زجه های کُشنده ترجیح می داد .
جوان از سپیدی سحر کمک گرفت و آن دور را نگاهی انداخت . سگش چیزی را بو می کرد و می کوشید به دهان بگیرد اما نمی توانست . صدای زاغ از تک خوانی به هم خوانی رسید . زاغهای زیادی جمع شده بودند . با دم سیاه کشیده شان تعادل خود را حفظ می کردند و برای اینکه انرژی شان هدرنرود نفس عمیق می کشیدند و سرشان را به طرف شکارچی مزاحم پایین می آوردند و با تمام توان ریه هاشان را از هوا خالی می کردند . صدایشان تا دور دست می رسید و کم کم محو می شد . سکوت فضا ؛ طنین صدای آنها را بیشتر می کرد . روی شاخه ها از این سو به آن سو می پریدند و با احتیاط پایین تر می آمدند و یک لحظه صدایشان قطع نمی شد .
سلام وبلاگ قشنگی داری
به وبلاگ منم سر بزن امیدوارم از نجوم خوشت بیاد منتظرم
راستی اگر با تبادل لینک موافقی لینکم کن و بعدش خبرم کن تا لینکت کنم
آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند(تو) آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنن