ای باغچه ی عشق چه زیبا تو شکفتی

بر سینه ی ما گو همه سری که نهفتی

از روز ازل بند دلم پاره ی عشق است

با عشق توان زیست نگویی که نگفتی

ای نو گل جاوید که در باغچه رستی

هنگامه ی رشد است مکن صحبت سستی

چون بلبل عاشق ز تو بیمار نشیند

پر کن قدحت از لب میناب درستی